Struikrovers de column van Lia de Kok
Bekijk een grotere versie van deze afbeelding
In de tuin van mijn oma stond een kruisbessenstruik. Een venijnig geval met stekelige takken die gemeen in je kuiten kraste als je er te dicht langs liep. Elk jaar werd de struik groter en grilliger. Als vijfjarig meisje vond ik de struik op een reusachtige groene kruisspin lijken. Een monster dat gretig in blote lichaamsdelen hapte en daar diepe bloederige sporen achterliet. Van augustus tot juni vermeed ik het stekelige monster als de pest. Maar in de maand juli, rond mijn verjaardag, kon ik de verleiding niet weerstaan. Dan groeiden aan de takken lichtgroene vruchten die glansden als glazen stuiters. De vruchten waren zoet en sappig. Ik vond ze heerlijk.
Dat vond mijn oma ook. Daarom mochten wij, haar kleinkinderen, zelfs niet in de buurt van de kruisbessenstruik komen. De stekels zouden ons lelijk pijn doen, waarschuwde ze ons. Bovendien was het verboden om zomaar bessen van struiken te snoepen. Je kon er buikpijn van krijgen. Of erger: je kon er dood van gaan. Ik vertrouwde de goede raad van mijn oma voor geen cent. Als de bessen rijp waren, zag ik haar naar de struik schuifelen en dan kneep ze voorzichtig in de vruchten. De grootste en de zachtste stak ze in haar mond. Daarna likte ze langs haar lippen. Glimlachend. Stilletjes genietend.
Dat ze lekker waren, wist ik ook. Want toen ik merkte dat oma geen buikpijn kreeg en ook niet dood neerviel, besloot ik om die kruisbessen te pikken. Hoe ik dat moest aanpakken wist ik niet want oma waakte als een kloek over haar kruisbessenstruik. Niet zo verwonderlijk want het aantal kleinkinderen was de dertig ruim gepasseerd. Net een sprinkhanenplaag. Als die zouden weten dat kruisbessen lekker smaakten, dan was haar struikje binnen een recordtijd kaalgevreten. Ik verzon een list. Het tuinhekje van oma was gemaakt van houten planken. Als ik vanuit de poort mijn arm door het hekje stak kon ik precies bij de welgevulde takken. Mijn list lukte en ik smulde. Oma verwachtte geen kruisbessendief vanaf die kant en achter de groene takken had ik een uitstekende schuilplaats.
Dat de struik aan de poortzijde steeds kaler werd, ontging mijn oma niet. Vogels,
verzuchtte ze. Die zie je niet zo snel. Als ik ze wil verjagen dan zijn ze natuurlijk allang gevlogen.
Ik knikte gretig. Ik heb ze wel eens gezien. Ze waren met veel en ze pikten de bessen zomaar weg
, jokte ik met rode konen en verstopte mijn bekraste handen achter mijn rug.
Sinds vorig jaar heb ik, net als mijn oma, een kruisbessenstruik in mijn tuin. Dit jaar hangt deze boordevol vruchten die langzaam dieprood en druifgroen kleuren. De rijpe heb ik al geproefd. Heerlijk! Maar het vreemde is dat ik dagelijks een hele ris kaalgevreten takken aantref. Mijn kleindochter kijkt schijnheilig. Mijn buurjongens vliegen weg als ik eraan kom. Mijn zonen zeggen van niets te weten. Vogels?
Opperen ze met een uitgestreken gezicht. Maar daar trap ik niet in. Ik denk eerder dat de geschiedenis zich herhaalt.
Reacties
Over deze site
Kruisbes.nl is een site van Okke Amerongen. Lees op over Kruisbes.nl alles over het doel van deze site.
Marjan froeling 10 juli 2011 13:41 uur
Wat een leuk(en vooral herkenbaar !) stukje
heleen verduijn 10 juli 2011 13:53 uur
wat een leuk verhaal, daaraan kan je er uit opmaken dat het heerlijke vruchten zijn.
lies 10 juli 2011 14:04 uur
Haha, wat een leuk verhaaltje, boontje komt om zijn loontje moet je maar denken.
anja dijksman 10 juli 2011 15:29 uur
pracht verhaal en zo mooi om herinneringen naar boven te halen moet meteen weer aan mijn pake en beppe (opa en oma) denken die rode en groene kruisbessen in de tuin hadden .
bob onckelinx 10 juli 2011 19:53 uur
Niet te ver zoeken naar schuldigen, het zijn de kruisbessen zelf: ze moeten maar zo lekker niet zijn …
Pauline WB 10 juli 2011 22:57 uur
Heeeeeele leuke column Li, een echt Li’tje weer! Ik zie het helemaal voor me. Ken de smaak zelf niet, maar zal ik gauw eens een bakkie komen doen? Moet je dan niet even weg om te pinnen ofzo? Of de hond uitlaten??
Liefs, WB Pauline.
Patricia 11 juli 2011 05:36 uur
wat een leuk stuk dit;) Zie het zo als een filmpje aan me voorbij trekken en ik krijg opeens een enorme zin in Kruisbessenjam!
Richard 11 juli 2011 09:10 uur
Maak U niet ongerust, die “liefhebbers” van nu komen, net als Uzelf, ooit ook aan de beurt 😉
Janneke Joele de Kleer 3 april 2012 14:17 uur
Lia ik heb genoten van je verhaal, ik heb ook van diezelfde struik gesnoept, kan het me nog heel goed herinneren, ze waren heerlijk net als die lekkere chocolaatjes die oma had.
Je nicht.
raymond 29 april 2012 01:30 uur
Het lijkt wel of iedere opa en/of oma zo’n struik had. Ik woonde vroeger in klein dorpje naast mijn opa. Hij had een boerderijtje met een hele grote tuin waar ook idd een kruisbes struik stond ergens achterin het land. Superslecht onderhouden, want de struik was groter dan mij en voor mijn gevoel hingen er oneindig veel “kroasjelen” aan. En ja, ik en mijn nichtje werden iedere keer opnieuw gestraft door die rot struik met zijn gemene stekels maar oh zo goddelijk bessen.
Heel leuk en herkenbaar verhaal
anja 9 juli 2012 22:05 uur
Wat is dit verhaal mooi geschreven! Toen ik het aan het lezen was, zag ik het gewoon allemaal voor me…..en de tuin van mijn ouders kwam ook even voorbij…..want ook ik heb lekker liggen snoepen van de groene vruchten uit de stekelige struik van mijn ouders! Leuk, om daar toch weer even aan te denken.
anja 9 juli 2012 22:08 uur
Ik heb zelfs zojuist uit mijn eigen tuin kruisbessen liggen plukken en ga morgen lekkere kruisbessenflappen maken….jammie…..dit stukje had ik bij mijn vorige reactie vergeten erbij te zetten,haha!